Badanie objęło łącznie 44 uczestników. Dwudziestu dwóch pacjentów podczas rehabilitacji szpitalnej zostało objętych standardowym programem reedukacji chodu (SOC) oraz reedukacji chodu z wykorzystaniem egzoszkieletu (grupa RE) Druga dopasowana grupa 22 osób została przyjęta do tej samej placówki rehabilitacyjnej i uczestniczyła tylko w standardowym programie rehabilitacji chodu (SOC).

Efekt treningu RE oceniano ilościowo na podstawie całkowitego dystansu pokonanego podczas rehabilitacji szpitalnej i  pomiaru niezależności funkcjonalnej (FIM).

Całkowity dystans pokonany podczas rehabilitacji szpitalnej wykazał istotną różnicę między grupami SOC i RE + SOC. RE + SOC przeszedł dwukrotnie większy dystans niż SOC podczas tego samego czasu trwania treningu (czas spędzony na rehabilitacji szpitalnej). Ponadto średnia zmiana funkcji motorycznych w skali FIM wykazała istotną różnicę między grupami SOC i RE + SOC, gdzie średnia różnica w skali FIM była większa w grupie RE + SOC w porównaniu z grupą SOC.

Wyniki sugerują, że RE zapewnia zwiększoną dawkę treningu chodu bez wydłużania czasu trwania treningu podczas rehabilitacji u pacjentów w ostrej fazie udaru mózgu.

Grupa RE + SOC zwiększyła swój wynik w skali FIM (zmiana od przyjęcia do wypisu) w porównaniu z grupą SOC, obie grupy zostały dopasowane pod względem wyników FIM przy przyjęciu, co sugeruje, że zwiększone dawkowanie może przełożyć się na większą poprawę funkcji motorycznych.